zondag 29 augustus 2010
vrijdag 27 augustus 2010
Het bewijs geleverd...
Ik vond mezelf abnormaal, met die enorme buik van mij. Dit kon toch niet normaal zijn? Normale kleding pas ik haast niet meer. Het wordt echt tijd om de positiekledij uit de kast te trekken. Als ik in de supermarkt ben of simpelweg op straat krijg ik opmerkingen als 'daar zit zeker een drieling in!' of 'ben je nog maar 18 weken zwanger?!' naar mijn hoofd gesmeten. En oei, dat doet deze hormoon-bom niet goed.
Gelukkig, las ik vanmiddag (uiteraard toevallig) op internet dat het heus héél normaal is dat je buik nu al zo gigantisch aan het groeien is, en zeker als je al eerder een kind gehad hebt. Zie hier:
Als je al eerder een kind hebt gehad, dan zal je merken dat de buik nu flink begint te groeien en je je eigen kleren niet meer aankunt. Je zult nu positiekleding moeten gaan dragen. Bij een tweede of volgende kind kan je hele buik en maagstreek al vrij vroeg gaan uitzetten, terwijl de baarmoeder daar nog helemaal niet zit. Dit komt omdat je lichaam een soort herinnering heeft aan de vorige keer. Je spieren weten dat ze weer worden opgerekt en verslappen al snel. Het lijkt dan of je al een gigantische dikke buik hebt, maar de buikholte is alleen gevuld met lucht. De baarmoeder reikt nu ongeveer tot aan je navel en veroorzaakt een kleine bolling. LINK
Ja! Ja! En het klopt hélemaal!
Na het lezen van dit stukje kon ik mijn pessimistische gedachten weer op positief zetten.
En nu... nu kan ik weer eerlijk genieten van een heerlijk stuk taart. Of eh, een bak ijs!
Gelukkig, las ik vanmiddag (uiteraard toevallig) op internet dat het heus héél normaal is dat je buik nu al zo gigantisch aan het groeien is, en zeker als je al eerder een kind gehad hebt. Zie hier:
Als je al eerder een kind hebt gehad, dan zal je merken dat de buik nu flink begint te groeien en je je eigen kleren niet meer aankunt. Je zult nu positiekleding moeten gaan dragen. Bij een tweede of volgende kind kan je hele buik en maagstreek al vrij vroeg gaan uitzetten, terwijl de baarmoeder daar nog helemaal niet zit. Dit komt omdat je lichaam een soort herinnering heeft aan de vorige keer. Je spieren weten dat ze weer worden opgerekt en verslappen al snel. Het lijkt dan of je al een gigantische dikke buik hebt, maar de buikholte is alleen gevuld met lucht. De baarmoeder reikt nu ongeveer tot aan je navel en veroorzaakt een kleine bolling. LINK
Ja! Ja! En het klopt hélemaal!
Na het lezen van dit stukje kon ik mijn pessimistische gedachten weer op positief zetten.
En nu... nu kan ik weer eerlijk genieten van een heerlijk stuk taart. Of eh, een bak ijs!
dinsdag 24 augustus 2010
maandag 23 augustus 2010
Hormonen....
....Zorgen ervoor dat je o-zo bekende huid, waarvan je precies wist hoe je deze het beste kan verzorgen (lees: nooit geen bijzondere behandelingen nodig), veranderd in de huid van een puber die té veel chocola eet. Opeens moet ik allerlei tonics, lotions en cremes in huis halen, in de hoop de vulcanen te bestrijden. Tevergeefs, uiteraard.
Vervolgens heb ik een hele kastplank gevuld met de duurste (en dus de beste, ja, ik ben beinvloedbaar door reclame) middelen. Dan herrinner ik mij weer dat ik dit twee jaar geleden ook had en nog een voorraad van die middeltjes in de voorraadkast heb staan.
Zwangerschapsdementie.
....Zorgen ervoor dat je na het werken, wanneer je naar huis rijdt, je het hele stuk vanaf de Zeelandbrug tot en met afslag Kortgene op de automatische (slaap) piloot rijdt.
Ik laat Liv haar eten in haar haar smeren, omdat ik mijn arm niet meer onder mijn hoofd vandaan krijg om haar te corrigeren. Niet te spreken over het liefkozen en verzorgen van mijn man, katten en het doen van het huishouden. Toch krijg ik, op de één of andere manier, wél een boost energie wanneer ik door de stad loop, dodelijk vermoeid, en vervolgens de uiterverkooprekken spot, om vervolgens bij thuiskomst de tassen en kind op de grond te zetten en mijzelf lanseer in ligpositie op de bank. Alle energie wordt constant uit mijn lijf gezogen en gecentreerd naar het hummeltje in mijn buik.
....Zorgen er deze keer echter niet voor dat ik lekker even vijf kilo afval, nét even die vervelende lovehandles weg voordat ik dubbel geld moet gaan betalen voor een stoel in het vliegtuig. Nee, niet deze keer. Wél minder eetlust, maar mijn wil lijkt sterker naarmate ik ouder wordt. Ook al heb ik eigenlijk helemaal geen honger, ik prop gewoon een stuk Monchoutaart in mijn mond, om vervolgens groen van misselijkheid in mijn bed te belanden (met teiltje). Is toch jammer.
....Zorgen er wél voor dat Beebie Billy al zo'n 18 cm lang is en zich goed ontwikkeld.
Het zal er voor zorgen dat het om en nabij 24 januari 2011 mij een seintje zal geven dat er iemand uit wil, dat ik vol zit met adrealine op dat moment, dat ik het voeding kan geven, dat ik onvermoeibaar ben, dat ik onbeschrijfelijk veel liefde voel voor dit hoopje mens en dat ik het ook nog voor elkaar krijg om vervolgens met man, oudste dochter en jongste spruit, ZONDER uitgelopen mascara en mét gekamde haren op de foto te staan.
Tja, zwangerschapshormonen kunnen nog zo vervelend zijn, uiteindelijk dienen ze allemaal voor een geweldig doel!
Notitie: deze positieve draai is alleen te bereiken na het nuttigen van een heerlijk stukje monchou taart!
Vervolgens heb ik een hele kastplank gevuld met de duurste (en dus de beste, ja, ik ben beinvloedbaar door reclame) middelen. Dan herrinner ik mij weer dat ik dit twee jaar geleden ook had en nog een voorraad van die middeltjes in de voorraadkast heb staan.
Zwangerschapsdementie.
....Zorgen ervoor dat je na het werken, wanneer je naar huis rijdt, je het hele stuk vanaf de Zeelandbrug tot en met afslag Kortgene op de automatische (slaap) piloot rijdt.
Ik laat Liv haar eten in haar haar smeren, omdat ik mijn arm niet meer onder mijn hoofd vandaan krijg om haar te corrigeren. Niet te spreken over het liefkozen en verzorgen van mijn man, katten en het doen van het huishouden. Toch krijg ik, op de één of andere manier, wél een boost energie wanneer ik door de stad loop, dodelijk vermoeid, en vervolgens de uiterverkooprekken spot, om vervolgens bij thuiskomst de tassen en kind op de grond te zetten en mijzelf lanseer in ligpositie op de bank. Alle energie wordt constant uit mijn lijf gezogen en gecentreerd naar het hummeltje in mijn buik.
....Zorgen er deze keer echter niet voor dat ik lekker even vijf kilo afval, nét even die vervelende lovehandles weg voordat ik dubbel geld moet gaan betalen voor een stoel in het vliegtuig. Nee, niet deze keer. Wél minder eetlust, maar mijn wil lijkt sterker naarmate ik ouder wordt. Ook al heb ik eigenlijk helemaal geen honger, ik prop gewoon een stuk Monchoutaart in mijn mond, om vervolgens groen van misselijkheid in mijn bed te belanden (met teiltje). Is toch jammer.
....Zorgen er wél voor dat Beebie Billy al zo'n 18 cm lang is en zich goed ontwikkeld.
Het zal er voor zorgen dat het om en nabij 24 januari 2011 mij een seintje zal geven dat er iemand uit wil, dat ik vol zit met adrealine op dat moment, dat ik het voeding kan geven, dat ik onvermoeibaar ben, dat ik onbeschrijfelijk veel liefde voel voor dit hoopje mens en dat ik het ook nog voor elkaar krijg om vervolgens met man, oudste dochter en jongste spruit, ZONDER uitgelopen mascara en mét gekamde haren op de foto te staan.
Tja, zwangerschapshormonen kunnen nog zo vervelend zijn, uiteindelijk dienen ze allemaal voor een geweldig doel!
Notitie: deze positieve draai is alleen te bereiken na het nuttigen van een heerlijk stukje monchou taart!
vrijdag 20 augustus 2010
Nachtelijke avonturen
Werken bij de FBI, gehaat door een collega die mij wil vermoorden en maar gelijk de hele wolkenkrabber erbij opblaast, een vette ontsnappingspoging op hoge hakken + man en kind redden, zwemmen door het grote bad om bij de metro te komen (?) en vervolgens wakker schrikken van de wekker.
Fantasie? Nee, gewoon last van zwangerschap hormonen.
Fantasie? Nee, gewoon last van zwangerschap hormonen.
donderdag 19 augustus 2010
Swimming
....in tha pool. Wat meestal zo is als je gaat zwemmen, ja.
Goed, we gingen dus zwemmen. In een uitgestorven zwembad.
Liv in haar super hippe, nieuwe bikini. Ze móest en zou 'm hebben.
Nou, oké dan, wat heb je dan nog in te brengen, als moeder zijnde?
Het is zo dat Liv een énorme sterk eigen willetje heeft, het is dus niet áltijd zo makkelijk om gewoon simpel NEE te zeggen. Want nee, dat komt niet in haar woordenboek voor.
Maar, dat leert ze nog wel, daar ga ik vanuit.
Zo moest en zou ze ook met papa én mama in een kleedhokje.
Dus gingen we met z'n drieën in één, lekker knus. En krap.
Eenmaal in het water werd ze lekker rustig, wat erg fijn was. Ze heeft braafjes gespeeld en gespetterd en wij maar foto's en filmpjes maken. Ja, we konden dit keer ongestoord onze gang gaan hè, er was immers toch verder niemand. We hebben liedjes gezongen, van twee emmertjes water halen tot liedjes van K3.
Oh, wat had ze een pret, die Liv. En hoewel ik het helemaal niet zo fijn vindt in een bikini, nu ik zo'n 17 wk zwanger ben maar het net lijkt alsof ik teveel gegeten heb, heb ik ook genoten. Met volle teugen, kan ik wel zeggen.
Dit gaan we dus vaker dus, want écht.... het is leuk om je kind zo te zien spetteren en te zien schaterlachen omdat paps een emmertje water over haar heen gooit.
Tot slot, nog wat foto's van mijn Inge de Bruijn in den dop.
Goed, we gingen dus zwemmen. In een uitgestorven zwembad.
Liv in haar super hippe, nieuwe bikini. Ze móest en zou 'm hebben.
Nou, oké dan, wat heb je dan nog in te brengen, als moeder zijnde?
Het is zo dat Liv een énorme sterk eigen willetje heeft, het is dus niet áltijd zo makkelijk om gewoon simpel NEE te zeggen. Want nee, dat komt niet in haar woordenboek voor.
Maar, dat leert ze nog wel, daar ga ik vanuit.
Zo moest en zou ze ook met papa én mama in een kleedhokje.
Dus gingen we met z'n drieën in één, lekker knus. En krap.
Eenmaal in het water werd ze lekker rustig, wat erg fijn was. Ze heeft braafjes gespeeld en gespetterd en wij maar foto's en filmpjes maken. Ja, we konden dit keer ongestoord onze gang gaan hè, er was immers toch verder niemand. We hebben liedjes gezongen, van twee emmertjes water halen tot liedjes van K3.
Oh, wat had ze een pret, die Liv. En hoewel ik het helemaal niet zo fijn vindt in een bikini, nu ik zo'n 17 wk zwanger ben maar het net lijkt alsof ik teveel gegeten heb, heb ik ook genoten. Met volle teugen, kan ik wel zeggen.
Dit gaan we dus vaker dus, want écht.... het is leuk om je kind zo te zien spetteren en te zien schaterlachen omdat paps een emmertje water over haar heen gooit.
Tot slot, nog wat foto's van mijn Inge de Bruijn in den dop.
dinsdag 17 augustus 2010
Hello, people!
Ja, ja, vanaf vandaag ga ik officieel verder met bloggen op Blogspot. Want zeg nou zelf, bloggen op hyves is ook niet echt spectaculair. Veel ruimte om te doen wat je wilt heb je niet, dus de lol is er al gauw af. Voor mij dan. Ik ben nou eenmaal zo iemand die moet kunnen doen wat ze zelf wil en haar eigen weg moet kunnen gaan. En dan is zo'n eigen website-achtig-iets wel ideaal.
Dit keer hou ik het even kort.
Ik heb namelijk nog meer te doen, zoals ontdekken hoe dit allemaal werkt.
En ja, ik heb ook nog een leven. Natuurlijk.
Ik zal me nog even voorstellen. Snel dan....
Ik ben dus Gwen. Getrouwd met een wereldvent en moeder van een, in mijn ogen, perfect dochtertje. Zij is bijna anderhalf en wordt in januari 2011 grote zus. Ik ben namelijk zwanger. Ja, écht. Van de tweede. Voorlopig noemen we hem/haar, 'Beebie Billy'.
Oh ja, meer weten? Ga naar het kopje Typisch Gwen hier bovenaan of klik hier
Dit keer hou ik het even kort.
Ik heb namelijk nog meer te doen, zoals ontdekken hoe dit allemaal werkt.
En ja, ik heb ook nog een leven. Natuurlijk.
Ik zal me nog even voorstellen. Snel dan....
Ik ben dus Gwen. Getrouwd met een wereldvent en moeder van een, in mijn ogen, perfect dochtertje. Zij is bijna anderhalf en wordt in januari 2011 grote zus. Ik ben namelijk zwanger. Ja, écht. Van de tweede. Voorlopig noemen we hem/haar, 'Beebie Billy'.
Oh ja, meer weten? Ga naar het kopje Typisch Gwen hier bovenaan of klik hier
Abonneren op:
Posts (Atom)