Puur geluk

 

The neverending to-do-list

Als zwangere wordt je er regelmatig op aangesproken over het feit dat je buik steeds groter wordt en de uitgerekende datum steeds dichter bij komt. In het begin is dat nog redelijk subtiel: "Wat leuk dat je zwanger bent, wanneer ben je uitgerekend? Goh, je ziet nog niets." Halverwege komen bij de opmerkingen ook de voelende handen (ook die van vreemden en vage kennissen): "Hoeveel weken nog? Nou, je hebt al een mooi buikje hoor! Schopt 'ie al?" En als je bent aangekomen in de laatste drie maanden, kan niemand meer om je heen: "Jeetje, ik zie je per week groeien! Duurt zeker niet lang meer?"

Normaal gesproken kun je dit soort opmerkingen irritant gaan vinden, maar voor mij is het deze keer alleen maar erg handig. Waarom? Omdat elke keer, wanneer iemand aan mij vraagt hoever ik nu ben, ik er aan herinnert wordt dat de tijd belachelijk snel gaat! "Hoeveel weken ben je nu?" Ehm... 30 weken al........ Sodeju! En dan besef ik weer dat ik eigenlijk ook niet zoveel tijd meer heb om alles in orde te maken (en met alles bedoel ik die oneindige lijst van mijn nesteldrang-to-do-lijst, die vooral veel klusjes in en om het huis bevat en waarvanhet klaarmaken van de babykamer eigenlijk maar een klein onderdeel is).

Want het is alweer november, de maand waarvan 2 van de 4 weekenden al volgepland staan met het vieren van onze verjaardagen én de zogenaamde sociale 'verplichtingen'. Over de maand december al niet te spreken met, pakjesavond, 1e, 2e en 3e kerst en alle voorbereidingen die aan die dagen vooraf gaan... (zie je mij al gaan, tussen al die shoppende mensen met mijn enorme buik en jas die niet meer dicht kan?! "Oeps sorry, pardon, nee, die vaas viel vanzelf om." Wordt vast hilarisch!)
Dan is het einde van het jaar er al en dan begint mijn verlof. En de (voorspelde) 2 weken die ik heb voordat HIJ zich meldt, wil ik genieten van mijn rust en het gevoel van niks meer moeten.

Dus...... gaat zo'n 2e zwangerschap echt heel erg snel én heb je ook veel minder tijd én wil je ook veel te veel doen én moet ik eigenlijk gewoon doen wat ik altijd al doe: namelijk een lijstje maken en een planning. Voor manlief wel te verstaan, want Sinterklaaskadootjes shoppen (mét een gedetailleerde boodschappenlijst inclusief foto's, dat wel), een 4 gangen kerstdiner voorbereiden én het één en ander naaien voor de babykamer... dat kan hij ook best wel, toch?

Pff..... je zal bijna vergeten te bevallen!

Druk

Allemaal hectische dagen de laatste weken in huize Gwennepen. Gevuld met leuke, maar ook met minder leuke dingen. Zo heb ik al ruim twee weken last van chronisch slaap te kort. Slaapt Liv lekker door; lig ik de hele nacht wakker, slaap ik eindelijk; begint Liv te spoken. Een vicieuze cirkel dus. Natuurlijk ligt het niet alléén aan Liv, ik ben gewoon ook téveel aan het piekeren... Piekeren over mijn moeder, die sinds twee weken in een verzorgingstehuis woont. Dat doet pijn, heel veel pijn. Ze is verdorie vorige week net 62 geworden! (Wat we uiteraard driedubbel uitbundig gevierd hebben.) Soms zou je willen dat de tijd stil kon staan.....

Ondanks dat gaan de andere dingen in het leven gewoon door. Zo hebben we de 13e Beebie Billy weer mogen zien op 3D echo. Zo gaaf om te zien.. We werden zelfs nog verrast met een piepklein glimlachje...

 

Vooruit, ik gooi d'r gelijk ook maar even een foto van Liv in.... Zijzelf blijkt niet zoveel last te hebben van wat slaapgebrek. Ze is, net zoals altijd, heel vrolijk en gezellig..... Gewoon een lekker ding dus.

Over zwanger zijn en metamorfoses en het weer en zo

Hartstikke leuk en aardig, dat zwanger zijn, hoor.. maar het begint nu toch wel een béétje zijn tol te eisen. Ik loop, of waggel eigenlijk, rond met gigantische meloenen die de hormonen mij hebben gegeven. Ik vraag mij af wat er in hemelsnaam zo leuk aan is? Ik voel me net een wandelende melkfabriek. Daarbij kamp ik momenteel ook nog met een fikse blaasontsteking, waardoor ik iedere ochtend rond 06.00 uur wakker wordt vanwege de pijn. Leuk is anders, zal ik maar zeggen. Wat wél leuk is, is dat ik helemaal bezig ben met een complete woonkamer metamorfose; muurtje verven, en je hebt een heel andere woonkamer! En de babykamer van Beebie Billy, daar zijn we ook druk mee bezig. Het eerste meubelstuk is gevonden, nu de rest nog... Best lastig, een kamer maken van het perfecte plaatje in mijn hoofd... Ik ben nogal wispelturig wat dat betreft. Over wispelturig gesproken: het wéér! Wel laarzen aan of toch pump, dik vest of dun colbert, nog een uitje in de buitenlucht plannen of het maar gewoon op filmavondjes houden... Zucht! Wat een heen en weer geslinger tussen zomer en herfst. We hebben hier zelfs de verwarming al aangehad.. het was 18 graad in huis, en dat is véél te koud voor dit tropisch bloedje, natuurlijk!

En we doen maar weer even wat foto's..

Want dat vinden we leuk. Toch?

Goed. Eerst foto's van een speeltuin momentje. Dat was gisteren, voor de buien uiteraard.
Ieder zonnig momentje sprinten we naar het speeltuintje, lekker ravotten (Liv, ik niet).

Van boven naar beneden: de glijbaan opklimmen via het trappetje. Dan eraf glijden, het liefst op de buik natuurlijk. En dan er wéér proberen op te klimmen, maar dit keer via de glijbaan zelf. Leuke bezigheid, ben je ruim een half uur zoet mee.

Oke, nog ééntje dan... Omdat ik ze zo lief vind; mijn twee schatjes samen!

Een wijsneus van anderhalf

Het is 12 uur 's middags. Tijd voor een boterham.
Lui als ik ben trek ik een blik soep open en warm het op.
Liv vindt het altijd heerlijk om een boterhammetje in de soep te dopen, maar dit keer denkt ze er blijkbaar anders over. Direct schuift ze haar bordje opzij en begint aan haar boterham, die ze zonder beleg ook prima te eten vindt. Na een paar hapjes vraagt ze aan mij op ik soms een hapje wil. Ze komt met de boterham op me aflopen en op het moment dat ik mijn mond open doe, zegt ze: "Nee, mama.. Isse mij hè?!"

Roze? Of toch blauw?

Verbazingwekkend hoe slecht je kan slapen als er iets spannends staat te gebeuren de volgende dag. Ik viel snel in slaap, maar werd na een verschrikkelijke droom om 5 uur wakker met een zere keel en natte wangen. Klaar wakker!

De droom was zo heftig, dat het mij opeens niet meer uitmaakte wat het geslacht van het kindje was. De wens dat alles gezond zou zijn en altijd zo zou blijven, ook bij Liv, was het enige wat overbleef. Toen ik weer in slaap dommelde, overviel een twee nare droom mij. O, wat leuk; die hormonen die je dromen nogal realistisch maken.....

Gelukkig was de ochtend daar en de zon kwam op.
Manlief lag nog lekker te slapen en zachtjes hoorde ik in de kamer naast ons: "mama?"
Mijn hart maakte een sprongetje, want eindelijk...eindelijk! had mijn dochter door dat ik mama ben/heet en niet papa!

Het ochtendritueel ging opeens in een razend tempo: Liv wassen en aankleden, eierkoek in het handje, even sesamstraat kijken terwijl wij ons aankleden en dan hup de auto in...op naar opa en oma! Liv afgezet en met twee auto's door naar Vlissingen.

Terwijl we in de wachtkamer zitten en een dejavu beleven van de vorige keer (zelfde kamer, zelfde echoscopiste), is de vraag: wat zou het zijn? nog steeds niet in mijn hoofd verschenen. Pas als ze vraagt of wij het geslacht willen weten ben ik opeens weer 100% nieuwsgierig. Natuurlijk is de gezondheid het belangrijkste...maar hallo! Ik ben gewoon zó nieuwsgierig! Dat is bij mij net zo natuurlijk als de drang om elke leuke schoenenwinkel binnen te lopen...

Alles werd nagekeken, het hoofd, de hersenen, het gezichtje, hartje, romp, armen, handen, voeten en benen, blaas... "zie ik daar nou 3 streepjes?" hoor ik mezelf zeggen. De echoscopiste zag echter nog niks. Blaas is vol, dus het drinkt goed, boven beentjes....zie ik dat nou goed? Heeft het nou DRIE benen! De echoscopiste begint te lachen, het is overduidelijk een................

JONGEN!

Tranen over mijn wangen en een bijna uitscheurende grijns bij manlief op het gezicht.
Man o man, wat is dit gaaf!

Deze keer zweefde we dus op een blauwe wolk naar buiten, maar was ik ook net zo blij met het feit dat er tot nu toe geen afwijkingen zijn.

Manlief richting Rotterdam, ik nog even langs Middelburg om nieuwe nachtkastjes op te halen en om even een blik te werpen in de H&M daar. Wat een leuk rokje, wat een schattig jurkje, wat enige ballerina's, kijk dat maillotje nou....slik....vond ik bij Liv alleen de jongenskleding leuk, nu merk ik dat ik helemaal into the girly en roze stuff ben.
Het is allemaal nog zó onwerkelijk en nieuw. Gelukkig zie ik daar in een hoekje, een stoer mini pakje met de tekst: DADDY'S MY HERO...

Friday is the day

Een spannende én leuke week voor ons. Zo hebben we vandaag nog naar Beebie Billy mogen kijken... Vrijdag is het tijd voor de 20 weken echo (hoewel ik dan nog nét geen 20 weken ben...), en krijg ik dus eindelijk te horen of er wel of niet een piemeltje aan zit!

Ik barst van de nieuwsgierigheid en heb echt behoefte aan some serious baby shopping.

Nog 2 dagen......

Lazy Sunday

Het bewijs geleverd...

Ik vond mezelf abnormaal, met die enorme buik van mij. Dit kon toch niet normaal zijn? Normale kleding pas ik haast niet meer. Het wordt echt tijd om de positiekledij uit de kast te trekken. Als ik in de supermarkt ben of simpelweg op straat krijg ik opmerkingen als 'daar zit zeker een drieling in!' of 'ben je nog maar 18 weken zwanger?!' naar mijn hoofd gesmeten. En oei, dat doet deze hormoon-bom niet goed.

Gelukkig, las ik vanmiddag (uiteraard toevallig) op internet dat het heus héél normaal is dat je buik nu al zo gigantisch aan het groeien is, en zeker als je al eerder een kind gehad hebt. Zie hier:

Als je al eerder een kind hebt gehad, dan zal je merken dat de buik nu flink begint te groeien en je je eigen kleren niet meer aankunt. Je zult nu positiekleding moeten gaan dragen. Bij een tweede of volgende kind kan je hele buik en maagstreek al vrij vroeg gaan uitzetten, terwijl de baarmoeder daar nog helemaal niet zit. Dit komt omdat je lichaam een soort herinnering heeft aan de vorige keer. Je spieren weten dat ze weer worden opgerekt en verslappen al snel. Het lijkt dan of je al een gigantische dikke buik hebt, maar de buikholte is alleen gevuld met lucht. De baarmoeder reikt nu ongeveer tot aan je navel en veroorzaakt een kleine bolling. LINK

Ja! Ja! En het klopt hélemaal!
Na het lezen van dit stukje kon ik mijn pessimistische gedachten weer op positief zetten.
En nu... nu kan ik weer eerlijk genieten van een heerlijk stuk taart. Of eh, een bak ijs!

Bosmeisje

Hormonen....

....Zorgen ervoor dat je o-zo bekende huid, waarvan je precies wist hoe je deze het beste kan verzorgen (lees: nooit geen bijzondere behandelingen nodig), veranderd in de huid van een puber die té veel chocola eet. Opeens moet ik allerlei tonics, lotions en cremes in huis halen, in de hoop de vulcanen te bestrijden. Tevergeefs, uiteraard.
Vervolgens heb ik een hele kastplank gevuld met de duurste (en dus de beste, ja, ik ben beinvloedbaar door reclame) middelen. Dan herrinner ik mij weer dat ik dit twee jaar geleden ook had en nog een voorraad van die middeltjes in de voorraadkast heb staan.
Zwangerschapsdementie.

....Zorgen ervoor dat je na het werken, wanneer je naar huis rijdt, je het hele stuk vanaf de Zeelandbrug tot en met afslag Kortgene op de automatische (slaap) piloot rijdt.
Ik laat Liv haar eten in haar haar smeren, omdat ik mijn arm niet meer onder mijn hoofd vandaan krijg om haar te corrigeren. Niet te spreken over het liefkozen en verzorgen van mijn man, katten en het doen van het huishouden. Toch krijg ik, op de één of andere manier, wél een boost energie wanneer ik door de stad loop, dodelijk vermoeid, en vervolgens de uiterverkooprekken spot, om vervolgens bij thuiskomst de tassen en kind op de grond te zetten en mijzelf lanseer in ligpositie op de bank. Alle energie wordt constant uit mijn lijf gezogen en gecentreerd naar het hummeltje in mijn buik.

....Zorgen er deze keer echter niet voor dat ik lekker even vijf kilo afval, nét even die vervelende lovehandles weg voordat ik dubbel geld moet gaan betalen voor een stoel in het vliegtuig. Nee, niet deze keer. Wél minder eetlust, maar mijn wil lijkt sterker naarmate ik ouder wordt. Ook al heb ik eigenlijk helemaal geen honger, ik prop gewoon een stuk Monchoutaart in mijn mond, om vervolgens groen van misselijkheid in mijn bed te belanden (met teiltje). Is toch jammer.

....Zorgen er wél voor dat Beebie Billy al zo'n 18 cm lang is en zich goed ontwikkeld.
Het zal er voor zorgen dat het om en nabij 24 januari 2011 mij een seintje zal geven dat er iemand uit wil, dat ik vol zit met adrealine op dat moment, dat ik het voeding kan geven, dat ik onvermoeibaar ben, dat ik onbeschrijfelijk veel liefde voel voor dit hoopje mens en dat ik het ook nog voor elkaar krijg om vervolgens met man, oudste dochter en jongste spruit, ZONDER uitgelopen mascara en mét gekamde haren op de foto te staan.

Tja, zwangerschapshormonen kunnen nog zo vervelend zijn, uiteindelijk dienen ze allemaal voor een geweldig doel!
Notitie: deze positieve draai is alleen te bereiken na het nuttigen van een heerlijk stukje monchou taart!

Nachtelijke avonturen

Werken bij de FBI, gehaat door een collega die mij wil vermoorden en maar gelijk de hele wolkenkrabber erbij opblaast, een vette ontsnappingspoging op hoge hakken + man en kind redden, zwemmen door het grote bad om bij de metro te komen (?) en vervolgens wakker schrikken van de wekker.

Fantasie? Nee, gewoon last van zwangerschap hormonen.

Swimming

....in tha pool. Wat meestal zo is als je gaat zwemmen, ja.

Goed, we gingen dus zwemmen. In een uitgestorven zwembad.
Liv in haar super hippe, nieuwe bikini. Ze móest en zou 'm hebben.
Nou, oké dan, wat heb je dan nog in te brengen, als moeder zijnde?
Het is zo dat Liv een énorme sterk eigen willetje heeft, het is dus niet áltijd zo makkelijk om gewoon simpel NEE te zeggen. Want nee, dat komt niet in haar woordenboek voor.
Maar, dat leert ze nog wel, daar ga ik vanuit. 

Zo moest en zou ze ook met papa én mama in een kleedhokje.
Dus gingen we met z'n drieën in één, lekker knus. En krap.
Eenmaal in het water werd ze lekker rustig, wat erg fijn was. Ze heeft braafjes gespeeld en gespetterd en wij maar foto's en filmpjes maken. Ja, we konden dit keer ongestoord onze gang gaan hè, er was immers toch verder niemand. We hebben liedjes gezongen, van twee emmertjes water halen tot liedjes van K3.
Oh, wat had ze een pret, die Liv. En hoewel ik het helemaal niet zo fijn vindt in een bikini, nu ik zo'n 17 wk zwanger ben maar het net lijkt alsof ik teveel gegeten heb, heb ik ook genoten. Met volle teugen, kan ik wel zeggen.

Dit gaan we dus vaker dus, want écht.... het is leuk om je kind zo te zien spetteren en te zien schaterlachen omdat paps een emmertje water over haar heen gooit.
Tot slot, nog wat foto's van mijn Inge de Bruijn in den dop.

Hello, people!

Ja, ja, vanaf vandaag ga ik officieel verder met bloggen op Blogspot. Want zeg nou zelf, bloggen op hyves is ook niet echt spectaculair. Veel ruimte om te doen wat je wilt heb je niet, dus de lol is er al gauw af. Voor mij dan. Ik ben nou eenmaal zo iemand die moet kunnen doen wat ze zelf wil en haar eigen weg moet kunnen gaan. En dan is zo'n eigen website-achtig-iets wel ideaal.

Dit keer hou ik het even kort.
Ik heb namelijk nog meer te doen, zoals ontdekken hoe dit allemaal werkt.
En ja, ik heb ook nog een leven. Natuurlijk.

Ik zal me nog even voorstellen. Snel dan....

Ik ben dus Gwen. Getrouwd met een wereldvent en moeder van een, in mijn ogen, perfect dochtertje. Zij is bijna anderhalf en wordt in januari 2011 grote zus. Ik ben namelijk zwanger. Ja, écht. Van de tweede. Voorlopig noemen we hem/haar, 'Beebie Billy'.

Oh ja, meer weten? Ga naar het kopje Typisch Gwen hier bovenaan of klik hier