Roze? Of toch blauw?

Verbazingwekkend hoe slecht je kan slapen als er iets spannends staat te gebeuren de volgende dag. Ik viel snel in slaap, maar werd na een verschrikkelijke droom om 5 uur wakker met een zere keel en natte wangen. Klaar wakker!

De droom was zo heftig, dat het mij opeens niet meer uitmaakte wat het geslacht van het kindje was. De wens dat alles gezond zou zijn en altijd zo zou blijven, ook bij Liv, was het enige wat overbleef. Toen ik weer in slaap dommelde, overviel een twee nare droom mij. O, wat leuk; die hormonen die je dromen nogal realistisch maken.....

Gelukkig was de ochtend daar en de zon kwam op.
Manlief lag nog lekker te slapen en zachtjes hoorde ik in de kamer naast ons: "mama?"
Mijn hart maakte een sprongetje, want eindelijk...eindelijk! had mijn dochter door dat ik mama ben/heet en niet papa!

Het ochtendritueel ging opeens in een razend tempo: Liv wassen en aankleden, eierkoek in het handje, even sesamstraat kijken terwijl wij ons aankleden en dan hup de auto in...op naar opa en oma! Liv afgezet en met twee auto's door naar Vlissingen.

Terwijl we in de wachtkamer zitten en een dejavu beleven van de vorige keer (zelfde kamer, zelfde echoscopiste), is de vraag: wat zou het zijn? nog steeds niet in mijn hoofd verschenen. Pas als ze vraagt of wij het geslacht willen weten ben ik opeens weer 100% nieuwsgierig. Natuurlijk is de gezondheid het belangrijkste...maar hallo! Ik ben gewoon zó nieuwsgierig! Dat is bij mij net zo natuurlijk als de drang om elke leuke schoenenwinkel binnen te lopen...

Alles werd nagekeken, het hoofd, de hersenen, het gezichtje, hartje, romp, armen, handen, voeten en benen, blaas... "zie ik daar nou 3 streepjes?" hoor ik mezelf zeggen. De echoscopiste zag echter nog niks. Blaas is vol, dus het drinkt goed, boven beentjes....zie ik dat nou goed? Heeft het nou DRIE benen! De echoscopiste begint te lachen, het is overduidelijk een................

JONGEN!

Tranen over mijn wangen en een bijna uitscheurende grijns bij manlief op het gezicht.
Man o man, wat is dit gaaf!

Deze keer zweefde we dus op een blauwe wolk naar buiten, maar was ik ook net zo blij met het feit dat er tot nu toe geen afwijkingen zijn.

Manlief richting Rotterdam, ik nog even langs Middelburg om nieuwe nachtkastjes op te halen en om even een blik te werpen in de H&M daar. Wat een leuk rokje, wat een schattig jurkje, wat enige ballerina's, kijk dat maillotje nou....slik....vond ik bij Liv alleen de jongenskleding leuk, nu merk ik dat ik helemaal into the girly en roze stuff ben.
Het is allemaal nog zó onwerkelijk en nieuw. Gelukkig zie ik daar in een hoekje, een stoer mini pakje met de tekst: DADDY'S MY HERO...