Over zwanger zijn en metamorfoses en het weer en zo

Hartstikke leuk en aardig, dat zwanger zijn, hoor.. maar het begint nu toch wel een béétje zijn tol te eisen. Ik loop, of waggel eigenlijk, rond met gigantische meloenen die de hormonen mij hebben gegeven. Ik vraag mij af wat er in hemelsnaam zo leuk aan is? Ik voel me net een wandelende melkfabriek. Daarbij kamp ik momenteel ook nog met een fikse blaasontsteking, waardoor ik iedere ochtend rond 06.00 uur wakker wordt vanwege de pijn. Leuk is anders, zal ik maar zeggen. Wat wél leuk is, is dat ik helemaal bezig ben met een complete woonkamer metamorfose; muurtje verven, en je hebt een heel andere woonkamer! En de babykamer van Beebie Billy, daar zijn we ook druk mee bezig. Het eerste meubelstuk is gevonden, nu de rest nog... Best lastig, een kamer maken van het perfecte plaatje in mijn hoofd... Ik ben nogal wispelturig wat dat betreft. Over wispelturig gesproken: het wéér! Wel laarzen aan of toch pump, dik vest of dun colbert, nog een uitje in de buitenlucht plannen of het maar gewoon op filmavondjes houden... Zucht! Wat een heen en weer geslinger tussen zomer en herfst. We hebben hier zelfs de verwarming al aangehad.. het was 18 graad in huis, en dat is véél te koud voor dit tropisch bloedje, natuurlijk!

En we doen maar weer even wat foto's..

Want dat vinden we leuk. Toch?

Goed. Eerst foto's van een speeltuin momentje. Dat was gisteren, voor de buien uiteraard.
Ieder zonnig momentje sprinten we naar het speeltuintje, lekker ravotten (Liv, ik niet).

Van boven naar beneden: de glijbaan opklimmen via het trappetje. Dan eraf glijden, het liefst op de buik natuurlijk. En dan er wéér proberen op te klimmen, maar dit keer via de glijbaan zelf. Leuke bezigheid, ben je ruim een half uur zoet mee.

Oke, nog ééntje dan... Omdat ik ze zo lief vind; mijn twee schatjes samen!

Een wijsneus van anderhalf

Het is 12 uur 's middags. Tijd voor een boterham.
Lui als ik ben trek ik een blik soep open en warm het op.
Liv vindt het altijd heerlijk om een boterhammetje in de soep te dopen, maar dit keer denkt ze er blijkbaar anders over. Direct schuift ze haar bordje opzij en begint aan haar boterham, die ze zonder beleg ook prima te eten vindt. Na een paar hapjes vraagt ze aan mij op ik soms een hapje wil. Ze komt met de boterham op me aflopen en op het moment dat ik mijn mond open doe, zegt ze: "Nee, mama.. Isse mij hè?!"

Roze? Of toch blauw?

Verbazingwekkend hoe slecht je kan slapen als er iets spannends staat te gebeuren de volgende dag. Ik viel snel in slaap, maar werd na een verschrikkelijke droom om 5 uur wakker met een zere keel en natte wangen. Klaar wakker!

De droom was zo heftig, dat het mij opeens niet meer uitmaakte wat het geslacht van het kindje was. De wens dat alles gezond zou zijn en altijd zo zou blijven, ook bij Liv, was het enige wat overbleef. Toen ik weer in slaap dommelde, overviel een twee nare droom mij. O, wat leuk; die hormonen die je dromen nogal realistisch maken.....

Gelukkig was de ochtend daar en de zon kwam op.
Manlief lag nog lekker te slapen en zachtjes hoorde ik in de kamer naast ons: "mama?"
Mijn hart maakte een sprongetje, want eindelijk...eindelijk! had mijn dochter door dat ik mama ben/heet en niet papa!

Het ochtendritueel ging opeens in een razend tempo: Liv wassen en aankleden, eierkoek in het handje, even sesamstraat kijken terwijl wij ons aankleden en dan hup de auto in...op naar opa en oma! Liv afgezet en met twee auto's door naar Vlissingen.

Terwijl we in de wachtkamer zitten en een dejavu beleven van de vorige keer (zelfde kamer, zelfde echoscopiste), is de vraag: wat zou het zijn? nog steeds niet in mijn hoofd verschenen. Pas als ze vraagt of wij het geslacht willen weten ben ik opeens weer 100% nieuwsgierig. Natuurlijk is de gezondheid het belangrijkste...maar hallo! Ik ben gewoon zó nieuwsgierig! Dat is bij mij net zo natuurlijk als de drang om elke leuke schoenenwinkel binnen te lopen...

Alles werd nagekeken, het hoofd, de hersenen, het gezichtje, hartje, romp, armen, handen, voeten en benen, blaas... "zie ik daar nou 3 streepjes?" hoor ik mezelf zeggen. De echoscopiste zag echter nog niks. Blaas is vol, dus het drinkt goed, boven beentjes....zie ik dat nou goed? Heeft het nou DRIE benen! De echoscopiste begint te lachen, het is overduidelijk een................

JONGEN!

Tranen over mijn wangen en een bijna uitscheurende grijns bij manlief op het gezicht.
Man o man, wat is dit gaaf!

Deze keer zweefde we dus op een blauwe wolk naar buiten, maar was ik ook net zo blij met het feit dat er tot nu toe geen afwijkingen zijn.

Manlief richting Rotterdam, ik nog even langs Middelburg om nieuwe nachtkastjes op te halen en om even een blik te werpen in de H&M daar. Wat een leuk rokje, wat een schattig jurkje, wat enige ballerina's, kijk dat maillotje nou....slik....vond ik bij Liv alleen de jongenskleding leuk, nu merk ik dat ik helemaal into the girly en roze stuff ben.
Het is allemaal nog zó onwerkelijk en nieuw. Gelukkig zie ik daar in een hoekje, een stoer mini pakje met de tekst: DADDY'S MY HERO...

Friday is the day

Een spannende én leuke week voor ons. Zo hebben we vandaag nog naar Beebie Billy mogen kijken... Vrijdag is het tijd voor de 20 weken echo (hoewel ik dan nog nét geen 20 weken ben...), en krijg ik dus eindelijk te horen of er wel of niet een piemeltje aan zit!

Ik barst van de nieuwsgierigheid en heb echt behoefte aan some serious baby shopping.

Nog 2 dagen......