Hormonen....

....Zorgen ervoor dat je o-zo bekende huid, waarvan je precies wist hoe je deze het beste kan verzorgen (lees: nooit geen bijzondere behandelingen nodig), veranderd in de huid van een puber die té veel chocola eet. Opeens moet ik allerlei tonics, lotions en cremes in huis halen, in de hoop de vulcanen te bestrijden. Tevergeefs, uiteraard.
Vervolgens heb ik een hele kastplank gevuld met de duurste (en dus de beste, ja, ik ben beinvloedbaar door reclame) middelen. Dan herrinner ik mij weer dat ik dit twee jaar geleden ook had en nog een voorraad van die middeltjes in de voorraadkast heb staan.
Zwangerschapsdementie.

....Zorgen ervoor dat je na het werken, wanneer je naar huis rijdt, je het hele stuk vanaf de Zeelandbrug tot en met afslag Kortgene op de automatische (slaap) piloot rijdt.
Ik laat Liv haar eten in haar haar smeren, omdat ik mijn arm niet meer onder mijn hoofd vandaan krijg om haar te corrigeren. Niet te spreken over het liefkozen en verzorgen van mijn man, katten en het doen van het huishouden. Toch krijg ik, op de één of andere manier, wél een boost energie wanneer ik door de stad loop, dodelijk vermoeid, en vervolgens de uiterverkooprekken spot, om vervolgens bij thuiskomst de tassen en kind op de grond te zetten en mijzelf lanseer in ligpositie op de bank. Alle energie wordt constant uit mijn lijf gezogen en gecentreerd naar het hummeltje in mijn buik.

....Zorgen er deze keer echter niet voor dat ik lekker even vijf kilo afval, nét even die vervelende lovehandles weg voordat ik dubbel geld moet gaan betalen voor een stoel in het vliegtuig. Nee, niet deze keer. Wél minder eetlust, maar mijn wil lijkt sterker naarmate ik ouder wordt. Ook al heb ik eigenlijk helemaal geen honger, ik prop gewoon een stuk Monchoutaart in mijn mond, om vervolgens groen van misselijkheid in mijn bed te belanden (met teiltje). Is toch jammer.

....Zorgen er wél voor dat Beebie Billy al zo'n 18 cm lang is en zich goed ontwikkeld.
Het zal er voor zorgen dat het om en nabij 24 januari 2011 mij een seintje zal geven dat er iemand uit wil, dat ik vol zit met adrealine op dat moment, dat ik het voeding kan geven, dat ik onvermoeibaar ben, dat ik onbeschrijfelijk veel liefde voel voor dit hoopje mens en dat ik het ook nog voor elkaar krijg om vervolgens met man, oudste dochter en jongste spruit, ZONDER uitgelopen mascara en mét gekamde haren op de foto te staan.

Tja, zwangerschapshormonen kunnen nog zo vervelend zijn, uiteindelijk dienen ze allemaal voor een geweldig doel!
Notitie: deze positieve draai is alleen te bereiken na het nuttigen van een heerlijk stukje monchou taart!