Hoe Wes ter wereld kwam....

Dinsdag 1 februari zouden ze zoonlief een handje gaan helpen... Want na een zwangerschap van ruim 41 weken vond ik het écht wel genoeg geweest. Ik was allang blij, want hey, het heeft ook wel z'n charme als je weet wanneer het gebeurd. Maandagavond zou een heerlijk avondje met z'n tweetjes worden...... Niet dus.

Zondagmiddag was er nog niks te bekennen en liep ik nog vrolijk huppelend door de stad: opzoek naar nog meer leuke babykleertjes. Dat uitje kostte toch wel erg veel moeite en ik had, toen ik eenmaal weer thuis pas, dus enorme rugpijn. Dit trok niet meer weg en 's avonds, voordat ik naar bed ging, voelde ik steken in mijn buik. Weeën dus. Echt pijn deed het niet dus ik bleef de rust zelve. Lekker naar bed gegaan en ik viel direct in slaap met het idee van: zoonlief zal me wel wéér voor de gek houden. 's Nachts, rond de klok van 4 uur, werden de weeën wat heviger dus heb ik de verloskundige gebeld. Zou zoonlief dan toch uit zichzelf komen? Binnen een half uur stond ze voor de deur en begon ze de ontsluiting te meten, en jawel hoor: 'al' 3 cm! Ik dacht nog: 'yes, dit wordt wel degelijk een thuisbevalling!', maar niks bleek minder waar. De pijn werd steeds ondraaglijker en de centimeters wilden ineens niet meer vlotten. De verloskundige stelde voor om toch naar het ziekenhuis te gaan, zodat ze daar de pijn wat konden verlichten. In het ziekenhuis aangekomen was het al 07.00 uur, had ik ineens 6 cm ontsluiting én bleek het niet meer nodig om pijnstilling te geven. Ik begon te krijsen als een klein kind, want man, wát een pijn!!!!! Een half uur en nog meer intense pijn was het resultaat 8 cm ontsluiting. Yes, yes, ik was er bijna! Manlief zat inmiddels verbouwereerd in een hoekje, die was zich voor de tweede maal doodgeschrokken in wat voor monster ik veranderd was, en wreef over zijn bont en blauwe polsen.. (Dit duurde maar voor een paar minuten hoor, ik moet eerlijk toegeven dat hij een enorme kanjer is geweest en mij super gesteund heeft, ondanks dat ik hem zo afsnauwde. Nogmaals sorry, schatje!) Een kwartier later was er sprake van 9 cm, en was daar dé perswee. Het schijnt dat ik een half uur geperst heb (WHAT?! Ik dacht minstens 2 uur!) en toen kwam er met volle gang een jongetje uitgefloept. Daar was 'ie dan! Onze Wes! Onze kanjer! Oh, wát een blijdschap! Wat een geluk! Wat een machtig ongelooflijk mooi moment!

Als ik het zo allemaal opschrijf, klinkt het makkelijker dan het was... Maar mijn god, ik heb het ervaren al een hel, zoals bijna iedere vrouw haar bevallingen ervaart. Maar goed, heel cliché: het was het dubbel en dwars waard en ik zou het zo 10 x overdoen!

Wes is inmiddels 3 weekjes oud en doet het inmiddels prima. Toen hij anderhalve week oud wat heeft hij te kampen gehad met zijn eerste verkoudheid. Dat was toch wel heel zielig, zo jong en amper kunnen ademhalen en drinken door een verstopte neus. Die verkoudheid is inmiddels weer helemaal over, hij drinkt nu als de beste en het gaat allemaal zo z'n gangetje... Liv is hartstikke gek met haar broertje, en djiez, wat is ze ineens groot geworden.... Vorige week hebben we haar tweede verjaardag mogen vieren, het is echt al een dametje aan het worden!

Zo, genoeg voor vandaag. Ik zal er nog even wat foto's van de afgelopen weken bijgooien. Toedels!

 7 februari

 11 februari

14 februari

15 februari

Liv, net 2 jaar en al een heel dametje!

20 februari