Hoe Wes ter wereld kwam....

Dinsdag 1 februari zouden ze zoonlief een handje gaan helpen... Want na een zwangerschap van ruim 41 weken vond ik het écht wel genoeg geweest. Ik was allang blij, want hey, het heeft ook wel z'n charme als je weet wanneer het gebeurd. Maandagavond zou een heerlijk avondje met z'n tweetjes worden...... Niet dus.

Zondagmiddag was er nog niks te bekennen en liep ik nog vrolijk huppelend door de stad: opzoek naar nog meer leuke babykleertjes. Dat uitje kostte toch wel erg veel moeite en ik had, toen ik eenmaal weer thuis pas, dus enorme rugpijn. Dit trok niet meer weg en 's avonds, voordat ik naar bed ging, voelde ik steken in mijn buik. Weeën dus. Echt pijn deed het niet dus ik bleef de rust zelve. Lekker naar bed gegaan en ik viel direct in slaap met het idee van: zoonlief zal me wel wéér voor de gek houden. 's Nachts, rond de klok van 4 uur, werden de weeën wat heviger dus heb ik de verloskundige gebeld. Zou zoonlief dan toch uit zichzelf komen? Binnen een half uur stond ze voor de deur en begon ze de ontsluiting te meten, en jawel hoor: 'al' 3 cm! Ik dacht nog: 'yes, dit wordt wel degelijk een thuisbevalling!', maar niks bleek minder waar. De pijn werd steeds ondraaglijker en de centimeters wilden ineens niet meer vlotten. De verloskundige stelde voor om toch naar het ziekenhuis te gaan, zodat ze daar de pijn wat konden verlichten. In het ziekenhuis aangekomen was het al 07.00 uur, had ik ineens 6 cm ontsluiting én bleek het niet meer nodig om pijnstilling te geven. Ik begon te krijsen als een klein kind, want man, wát een pijn!!!!! Een half uur en nog meer intense pijn was het resultaat 8 cm ontsluiting. Yes, yes, ik was er bijna! Manlief zat inmiddels verbouwereerd in een hoekje, die was zich voor de tweede maal doodgeschrokken in wat voor monster ik veranderd was, en wreef over zijn bont en blauwe polsen.. (Dit duurde maar voor een paar minuten hoor, ik moet eerlijk toegeven dat hij een enorme kanjer is geweest en mij super gesteund heeft, ondanks dat ik hem zo afsnauwde. Nogmaals sorry, schatje!) Een kwartier later was er sprake van 9 cm, en was daar dé perswee. Het schijnt dat ik een half uur geperst heb (WHAT?! Ik dacht minstens 2 uur!) en toen kwam er met volle gang een jongetje uitgefloept. Daar was 'ie dan! Onze Wes! Onze kanjer! Oh, wát een blijdschap! Wat een geluk! Wat een machtig ongelooflijk mooi moment!

Als ik het zo allemaal opschrijf, klinkt het makkelijker dan het was... Maar mijn god, ik heb het ervaren al een hel, zoals bijna iedere vrouw haar bevallingen ervaart. Maar goed, heel cliché: het was het dubbel en dwars waard en ik zou het zo 10 x overdoen!

Wes is inmiddels 3 weekjes oud en doet het inmiddels prima. Toen hij anderhalve week oud wat heeft hij te kampen gehad met zijn eerste verkoudheid. Dat was toch wel heel zielig, zo jong en amper kunnen ademhalen en drinken door een verstopte neus. Die verkoudheid is inmiddels weer helemaal over, hij drinkt nu als de beste en het gaat allemaal zo z'n gangetje... Liv is hartstikke gek met haar broertje, en djiez, wat is ze ineens groot geworden.... Vorige week hebben we haar tweede verjaardag mogen vieren, het is echt al een dametje aan het worden!

Zo, genoeg voor vandaag. Ik zal er nog even wat foto's van de afgelopen weken bijgooien. Toedels!

 7 februari

 11 februari

14 februari

15 februari

Liv, net 2 jaar en al een heel dametje!

20 februari

I proudly present.........

Onze zoon en broertje

Wes

Op maandag 31 januari 2011 werd ons geduld om 10.11 uur rijkelijk beloond. Met een gewicht van 4510 gram en een lengte van 55 cm is onze Wes met recht een flinke vent.

Uitgebreid bevallingsverslag komt later, nu eerst de foto's!

 

       

Puur geluk

 

The neverending to-do-list

Als zwangere wordt je er regelmatig op aangesproken over het feit dat je buik steeds groter wordt en de uitgerekende datum steeds dichter bij komt. In het begin is dat nog redelijk subtiel: "Wat leuk dat je zwanger bent, wanneer ben je uitgerekend? Goh, je ziet nog niets." Halverwege komen bij de opmerkingen ook de voelende handen (ook die van vreemden en vage kennissen): "Hoeveel weken nog? Nou, je hebt al een mooi buikje hoor! Schopt 'ie al?" En als je bent aangekomen in de laatste drie maanden, kan niemand meer om je heen: "Jeetje, ik zie je per week groeien! Duurt zeker niet lang meer?"

Normaal gesproken kun je dit soort opmerkingen irritant gaan vinden, maar voor mij is het deze keer alleen maar erg handig. Waarom? Omdat elke keer, wanneer iemand aan mij vraagt hoever ik nu ben, ik er aan herinnert wordt dat de tijd belachelijk snel gaat! "Hoeveel weken ben je nu?" Ehm... 30 weken al........ Sodeju! En dan besef ik weer dat ik eigenlijk ook niet zoveel tijd meer heb om alles in orde te maken (en met alles bedoel ik die oneindige lijst van mijn nesteldrang-to-do-lijst, die vooral veel klusjes in en om het huis bevat en waarvanhet klaarmaken van de babykamer eigenlijk maar een klein onderdeel is).

Want het is alweer november, de maand waarvan 2 van de 4 weekenden al volgepland staan met het vieren van onze verjaardagen én de zogenaamde sociale 'verplichtingen'. Over de maand december al niet te spreken met, pakjesavond, 1e, 2e en 3e kerst en alle voorbereidingen die aan die dagen vooraf gaan... (zie je mij al gaan, tussen al die shoppende mensen met mijn enorme buik en jas die niet meer dicht kan?! "Oeps sorry, pardon, nee, die vaas viel vanzelf om." Wordt vast hilarisch!)
Dan is het einde van het jaar er al en dan begint mijn verlof. En de (voorspelde) 2 weken die ik heb voordat HIJ zich meldt, wil ik genieten van mijn rust en het gevoel van niks meer moeten.

Dus...... gaat zo'n 2e zwangerschap echt heel erg snel én heb je ook veel minder tijd én wil je ook veel te veel doen én moet ik eigenlijk gewoon doen wat ik altijd al doe: namelijk een lijstje maken en een planning. Voor manlief wel te verstaan, want Sinterklaaskadootjes shoppen (mét een gedetailleerde boodschappenlijst inclusief foto's, dat wel), een 4 gangen kerstdiner voorbereiden én het één en ander naaien voor de babykamer... dat kan hij ook best wel, toch?

Pff..... je zal bijna vergeten te bevallen!

Druk

Allemaal hectische dagen de laatste weken in huize Gwennepen. Gevuld met leuke, maar ook met minder leuke dingen. Zo heb ik al ruim twee weken last van chronisch slaap te kort. Slaapt Liv lekker door; lig ik de hele nacht wakker, slaap ik eindelijk; begint Liv te spoken. Een vicieuze cirkel dus. Natuurlijk ligt het niet alléén aan Liv, ik ben gewoon ook téveel aan het piekeren... Piekeren over mijn moeder, die sinds twee weken in een verzorgingstehuis woont. Dat doet pijn, heel veel pijn. Ze is verdorie vorige week net 62 geworden! (Wat we uiteraard driedubbel uitbundig gevierd hebben.) Soms zou je willen dat de tijd stil kon staan.....

Ondanks dat gaan de andere dingen in het leven gewoon door. Zo hebben we de 13e Beebie Billy weer mogen zien op 3D echo. Zo gaaf om te zien.. We werden zelfs nog verrast met een piepklein glimlachje...

 

Vooruit, ik gooi d'r gelijk ook maar even een foto van Liv in.... Zijzelf blijkt niet zoveel last te hebben van wat slaapgebrek. Ze is, net zoals altijd, heel vrolijk en gezellig..... Gewoon een lekker ding dus.

Over zwanger zijn en metamorfoses en het weer en zo

Hartstikke leuk en aardig, dat zwanger zijn, hoor.. maar het begint nu toch wel een béétje zijn tol te eisen. Ik loop, of waggel eigenlijk, rond met gigantische meloenen die de hormonen mij hebben gegeven. Ik vraag mij af wat er in hemelsnaam zo leuk aan is? Ik voel me net een wandelende melkfabriek. Daarbij kamp ik momenteel ook nog met een fikse blaasontsteking, waardoor ik iedere ochtend rond 06.00 uur wakker wordt vanwege de pijn. Leuk is anders, zal ik maar zeggen. Wat wél leuk is, is dat ik helemaal bezig ben met een complete woonkamer metamorfose; muurtje verven, en je hebt een heel andere woonkamer! En de babykamer van Beebie Billy, daar zijn we ook druk mee bezig. Het eerste meubelstuk is gevonden, nu de rest nog... Best lastig, een kamer maken van het perfecte plaatje in mijn hoofd... Ik ben nogal wispelturig wat dat betreft. Over wispelturig gesproken: het wéér! Wel laarzen aan of toch pump, dik vest of dun colbert, nog een uitje in de buitenlucht plannen of het maar gewoon op filmavondjes houden... Zucht! Wat een heen en weer geslinger tussen zomer en herfst. We hebben hier zelfs de verwarming al aangehad.. het was 18 graad in huis, en dat is véél te koud voor dit tropisch bloedje, natuurlijk!

En we doen maar weer even wat foto's..

Want dat vinden we leuk. Toch?

Goed. Eerst foto's van een speeltuin momentje. Dat was gisteren, voor de buien uiteraard.
Ieder zonnig momentje sprinten we naar het speeltuintje, lekker ravotten (Liv, ik niet).

Van boven naar beneden: de glijbaan opklimmen via het trappetje. Dan eraf glijden, het liefst op de buik natuurlijk. En dan er wéér proberen op te klimmen, maar dit keer via de glijbaan zelf. Leuke bezigheid, ben je ruim een half uur zoet mee.

Oke, nog ééntje dan... Omdat ik ze zo lief vind; mijn twee schatjes samen!